نشانه‌های برقراری آتش بس در سوریه
- توضیحات
- منتشر شده در شنبه, 28 دی 1392 22:07
آذوح: محله برزه در شمال دمشق واقع شده که دارای سه منطقه نو با خانه‌های از پیش ساخته شده، منطقه قدیمی و منطقه فقیرنشین عش الورور تقسیم می شود.
این منطقه طی پانزده ماه گذشته صحنه جنگ‌های خونینی بوده است.
مثل سایر نقاط سوریه، همه چیز با تظاهرات آرام مردم شروع شد ولی بعد از سرکوب خونین تظاهر کنندگان توسط نیروهای دولتی، برزه میدان نبردهای مسلحانه شد.
اما برزه خصوصیات خاصی دارد.
اکثریت ساکنان سنی آن در دره برزه البلد زندگی می کنند و علوی‌های هوادار بشار اسد، اکثرا در عش الورور درکوه قاسیون سکونت دارند.
نیروهای دولتی از این کوه با آتش توپخانه و موشک به برزه و و سایر نقاط در غوطه، حمله می کردند.
دره برزه البلد صجنه بدترین خشونت ها بوده است. علاوه بر حملات آتشبارهای نیروهای دولتی، کمیته های مردمی، که ارتش دفاع ملی نام گرفته و اکثرا از اقلیت علوی تشکیل شده است، در این منطقه دست به آدم ربایی و کشتار جمعی می زدند.
اما حال در برزه آتش بس برقرار شده است.
ارتش سوریه با ارتش آزاد سوریه که از نیروهای مسلح مخالف بشار اسد تشکیل شده به توافق رسیده است که که در ازای تحویل سلاح های سنگین نظیر تانک، ارتش آزاد می تواند بعنوان پلیس غیرنظامی مسئول پاسداری از مناطق هم جوار باشد.
بر اساس این توافق خانواده هایی که خانه وکاشانه خود را رها کرده‌اند می توانند به مناطق خود باز گردند.
در پست های بازرسی اکنون نیروهای هردو طرف درگیر، کنارهم ایستاده و با هم غذا می خورند.
نیروهای متخاصم که تاکنون دست به کشتار یکدیگر می زدند حال به توافق رسیده اند.
برزه از نظر استراتژیکی اهمیت زیادی دارد زیرا در مسیر جاده منتهی به لاذقیه قرارگرفته است که نیروهای دولتی باید سلاح های شیمیایی را به بندر آن برسانند.
گرسنگی تا تسلیم
اما در دیگر نقاط سوریه ارتش این کشور کماکان سیاست "گرسنگی دادن تا تسلیم" را ادامه می دهد.
در مناطق تحت کنترل مخالفان، ارتش راه ورود موادغذایی را بسته است تا نیروهای مخالفان را وادار به تسلیم کند.
در ارودگاه آواره گان فلسطینی یرموک،واقع در شمال دمشق، بیش از پنجاه غیرنظامی، منجمله چندین کودک در اثر گرسنگی جان سپرده اند.
فلسطینیان اردوگاه معظمیه در حومه غربی دمشق هم با گرسنگی دست و پنجه نرم کردند تا جایی که نیروهای مخالف مجبور به تسلیم شدند.
زمان برقراری این آتش بس برای دولت سوریه اهمیت زیادی دارد زیرا دولت می تواند نشان دهد که قادر به برقراری آتش بس بدون تلاش های بین المللی است.
دولت سوریه هم چنین می خواهد نشان بدهد که نیازی به صلحبانان سازمان ملل متحد ندارد.
بشار اسد رئیس جمهوری سوریه به هیچ وجه مایل نیست که پای نیروهای پاسدار صلح سازمان ملل متحد به کشورش باز شود.
در همین حال اعضای دولت سوریه بارها گفته اند که بشار اسد حق دارد در خاتمه دوره ریاست جمهوری خود در انتخابات ۲۰۱۴ شرکت کند.
ارتش آزاد سوریه با شورشیان وابسته به شبکه القاعده می جنگد
اما ارتش دفاع ملی سوریه علاقه ای به برقراری مذاکرات صلح نشان نمی دهد. این ارتش که به صورت یک نیروی جایگزین در آمده است،متهم به بسیاری جرائم از جمله ربودن بازرگانان در مناطق تحت کنترل دولت است و تا کنون صدها هزار دلار در ازای آزادی آنها پول دریافت کرده است. در نتیجه برقراری صلح و آشتی از نظر اقتصادی به ضرر آن تمام خواهد شد.
مبارزه قدرت در داخل سوریه
با این که ظاهرا رژیم بشار اسد یک پارچه و پرقدرت به نظر می رسد اما در واقع چندین مرکز قدرت در سوریه وجود دارد.
مبارزه قدرت در داخل و بین نیروهای خارجی نظیر حزب الله لبنان، سپاه پاسداران انقلاب ایران و شبه نظامیان شیعه عراقی از جمله تیپ ذوالفقار وابوالفضل عباس ،دیده می شود.
اما آن چه باعث تقویت قدرت بشاراسد شده متحدانش، ایران و روسیه هستند.
این دو کشور از آغاز بحران سوریه همواره بریک موضع تاکید گذاشته اند و آن حمایت بی چون و چرا از بشار اسد رئیس جمهوری سوریه است.
یک دیپلمات ایرانی خطاب به مخالفان ملی داخل سوریه که دولت با آنها مدارا می کند،گفته است: " ایران روی بشار اسد شرط بسته است و برای ایران کنارگذاشتن او به هیچ قابل قبول نیست."
و در حالی که جنگ بین ارتش آزاد سوریه و شورشیان هوادار شبکه القاعده در شمال ادامه دارد دولت سوریه سرکوب فعالان صلح طلب داخل این کشور را آغاز کرده است.
بسیاری از اعضای مخالفان ملی که تاکنون از سوی دولت تحمل می شدند، اعضای گروه های مسیحی، علوی ها و دروزیهایی که خواهان ادامه فعالیت های صلح طلبانه خود با توجه به افزایش گروه های اسلامی هستند تحت بازداشت در آمده اند.
تقریبا تمام بازداشت شدگان به دادگاه ضد تروریسم فرستاده می شوند که نشانه انعطاف ناپذیری دولت سوریه در قبال آن هاست.
اما شهروندان غیرنظامی سوریه که در جنگ داخلی گیرافتاده اند تنها چیزی که می خواهند پایان رنج هایشان است.
آن چه صدای آزادی خواهی بود اکنون به فریاد کمک برای زنده ماندن تبدیل شده است.
