توسعهطلبی ارضی و حق تعیین سرنوشت ــ اومود اورمولو
- توضیحات
- منتشر شده در چهارشنبه, 18 تیر 1393 16:07
آذوح: این روزها در خاورمیانه دو مفهوم “توسعهطلبی ارضی” و “حق تعیین سرنوشت” جزء مفاهیمی‌اند که بیشتر به گوشمان می‌خورند، گرچه که دو مفهوم یاد شده دارای مفاهیم متفاوتی از هم می‌باشند ولی بعضی از اوقات خواسته یا ناخواسته گروهی سعی در بهره‌برداری از مفاهیم یاد شده در جهت مشروعیت بخشیدن به منافع و اهداف غیرمشروع، غیرانسانی و غیرحقوقی خود دارند.
برای مثال حکومت کردستان عراق به رهبری مسعود بارزانی طی ماه‌ها و روزهای گذشته خبر از برپائی رفراندومی جهت” حق تعیین سرنوشت” جهت استقلال کردستان عراق از دولت مرکزی خبر دادهkerkuk، این در حالی می‌باشد که بیشتر مناطق مورد مناقشه حکومت مرکزی و حکومت کردستان عراق همچون کرکوک، موصل، دیاله و … پس از حمله گروه افراطی دولت اسلامی شام و عراق به ناگاه توسط پیشمرگان مسلح حکومت کردستان عراق به نام حفاظت در برابر ترور دولت شام و عراق به واقع اشغال گردیده و مسعود بارزانی به صراحت از عدم عقب‌نشینی از مناطق یاد شده خبر داده است. این در صورتی می‌گیرد که مناطقی از جمله کرکوک، موصل، دیاله و … دارای ترکیب ائتنیکی، دینی، زبانی، فرهنگی مختلفی بوده و بی هیچ وجه همگن نمی‌باشد و در عین حال در تاریخ نیز به هیچ وجه جزء سرزمین کردستان نبوده و اغلب مناطق مذکور ترکمان‌نشین بوده و می‌باشند که پس از اشغال عراق توسط آمریکا در ورای همکاری حکومت کردستان عراق با چراغ سبز آمریکائی‌ها تحت اشغال آرام حکومت کردستان عراق و پاک‌سازی از وجود ترکمانان واقع گردید به طوریکه از سال ۲۰۰۳ تا به اکنون صدها آکادمیسین، روشنفکر، اکتیویست، سیاست‌مدار و … ترکمان توسط گروههای نامشخص به صورت ناجوانمردانه ترور گردیده‌اند و شهری همچون کرکوک پس از سال ۲۰۰۳ با انفجار جمعیتی و مهاجرت هدف‌دار به سبب “تغییرات دمگرافیک” و “کردستانیزه کردن” مواجه گردید به طوریکه حکومت کردستان عراق و ناسیونالیسم کرد که تا سال ۲۰۰۳ کوچکترین سخنی از کرکوک نمی‌کرد به یکباره کرکوک توسط ناسیونالیست‌های کرد به “قلب کردستان” مبدل گردید مفهومی که در دیگر مناطق خاورمیانه که شاهد توسعهطلبی و زیاده‌خواهی گروههای افراطی و نژادپرست کرد از جمله در غرب آزربایجان، بیجار، قروه و .. دیگر مناطق ترک‌نشین با اقلیت کردنشین از سوی گروه‌ها و مئدیای افراطی کرد مارک گذاری می‌گردد می‌باشیم.
بی‌تردید ما به عنوان خلق ترک چه در آزربایجان جنوبی و چه دیگر ترکان ساکن ایران به عنوان مستمعره داخلی دولت و ملت حاکم مفهوم “حق تعیین سرنوشت” را به خوبی آشنا بوده و ارج می‌نهیم و این حق را نیز برای دیگر ملل تحت ستم ملی به رسمیت می‌شناسیم ولی توسعهطلبی ارضی کردی در خاورمیانه در سایه سلاح و گروههای افراطی همچون حزب کارگران کردستان(پ‌ک‌ک) ، حزب حیات آزاد کردستان(پژاک)،پ‌ی‌د و صدها گروه تروریستی وافراطی مشابه هیچ ارتباطی با حق تعیین سرنوشت ندارد و سرانجامی که این نوع افراطی‌گری‌ها خواهد داشت تنها و تنها بروز جنگ‌های ائتنیکی فرسایشی و ایجاد نفرت پراکنی ائتنیکی خواهد بود. برای مثال ترک‌ستیزی و سیاست کردستانیزه کردن غرب آزربایجان که از سوی احزاب و مئدیای حاکم کرد طی ۳۴ سال گذشته با چراغ سبز دولت و ملت حاکم در ایران به جهت سرکوب ملی گرائی ترک و سد آگاهی ملی جامعه ترک به پیش برده شده و می‌شود بی‌تردید سبب ایجاد گسست و ایجاد نفرت مابین دو ملت ستم دیده ترک و کرد گردیده به طوریکه علارغم نزدیکی جغرافیائی این ملت نتوانسته‌اند در کنار هم بر علیه استعمارگر صف ببندند. پس از تحقق مراحل اشغال آرام، اشغال مسلحانه و آشکارا اکنون شاهد تاریخ‌سازی از سوی مئدیا و گروههای افراطی ناسیونالیست کرد برای کرکوک و دیگر مناطق ترکمان‌نشین عراق می‌باشیم که بله از قدیم و الایام کرکوک قلب کردستان بوده و چنین و چنان، همان ناسیونالیسم کوری که با سخنان تکراری برای دیگر مناطق خاورمیانه که دارای جمعیتهای چندملیونی می‌باشند تنها به جرم وجود ده‌ها تا صدها هزار نفر حکم کردستانی بودن را می‌پیچاند. دقیقا یادم هست چند سال پیش در سایت اجتماعی فیسبوک با یکی از اعضای حزب دمکرات کردستان ایران که در نروژ ساکن بود در مورد بی‌ا‌خلاقی مئدیای کرد در مورد غرب آزربایجان و سیاست کردستانیزه کردن غرب آزربایجان بحث می‌کردیم، پس از نوشتن ده‌ها کامنت و آوردن اسناد رنگین و … که هر جائی کردی زندگی می‌کند دلیلی بر کردستان بودن آن منطقه نیست دوست عضو حزب دمکرات کردستان کامنت جالبی با این مضمون نوشت: درست هست که اکنون غرب آزربایجان کردستانی نشده و ترک‌ها(علارغم سیاست وسیع تغییرات دمگرافیک) در اکثریت‌اند ولی ۱۰۰ سال بعد چه؟
- بی‌تردید در روز مبادا دست‌ها و گروه‌هائی از دولت و ملت حاکم سعی در ایجاد کشتار و درگیری مابین دو ملت ترک و کرد خواهند داشت و به مانند امروز آتش بیار معرکه خواهد بود، می‌باید فعالین آگاه هر دو ملت هوشیار باشند.
- برای به ثمر رسیدن توسعهطلبی ارضی تحقق پاک سازی‌های ائتنیکی وسیع و به عبارت دیگر نسل‌کشی‌های خاموش جزء ملزومات می‌باشد، این همان راهی هست که در کرکوک و دیگر مناطق ترکمان نشین عراق در حال تجربه می‌باشد.
- برای تاریخ سازی جهت کردستانیزه کردن بافت منطقه جهت شروع پاک‌سازی ائتنیکی از بین بردن تمامی منابع و اسناد مالکیت و دمگرافی منطقه جزء ملزومات می‌باشد، این همان شیوه‌ای هست که در کرکوک پس از اشغال آمریکا در سال ۲۰۰۳ به ناگاه تمامی ادارات اسناد و ثبت کرکوک توسط گروههای ناشناس سوزانده و به یغما برده شد.
- امروز ناسیونالیسم کرد روزهای اوج تاریخی خود را سپری می‌کند، در صورتیکه ورای برخورداری از حق تعیین سرنوشت شاهد تداوم سیاست کردستانیزه کردن دیگر مناطق غیرکردنشین باشیم در پروسه میان مدت شاهد بروز درگیری‌های وسیع ائتنیکی در منطقه و ظهور ملی‌گرائیهای متعدد از سوی ملل منطقه بر علیه کردها خواهیم بود که بی‌تردید بازنده این بازی به ده‌ها دلیل کرده‌ها خواهند بود.
- در عین حال اشغال خاموش و سپس آشکار و مسلحانه کرکوک و دیگر مناطق ترکمان نشین عراق و فرار نظامیان حکومت مرکزی از این مناطق بی‌تردید می‌باید برای ملت ترک در روز مبادا که این جغرافیا نیز شاهد خلا حکومت مرکزی یا عصیان‌های ائتنیکی احتمالی خواهد بود دارای نکات قابل تامل و حیاتی می‌باشد که سیاسیون و پیشروان جامعه ترک می‌باید به فکر چاره و راهی برای روز مبادا جهت عدم مواجهه با چنین تابلوئی گردند.
- براستی آیا ملت‌های تحت ستم داخلی در خاورمیانه بدون داشتن گروههای نظامی آموزش دیده و خبره، مئدیای قدرتمند و چندین زبانه، ارگان‌های حقوق بشری، روزنامه‌نگاران حرفه‌ای و … قادر به حفظ خاکهای آبا و اجدادی خود و تشکیل دولت‌های ملی خود می‌باشند؟
